دیر زمانیست که در جستجویت پروانه وار می سوزم.اما هرگز نشانی ،عطری ،شمیمی از وجود نازنینت نیافتم.من به وسعت حضورت می اندیشم نه به کوتاهی غیبت.در این شهر پر از نیرنگ من تو را میخوانم تا بیایی و شاخه گل صداقت را به دل خسته ام هدیه کنی.خیلی وقت است که در باغ دلم گلی ندیده ام و آواز چکاوکی را نشنیده ام. من در اندیشه گام هایت هم چنان پروانه وار می سوزم و در انتظار آمدنت می بارم وزیر لب می خوانم.
((گر تو باشی،غم عالم هیچ است))