دانا کسی است که قدر خودش را بداند و در نادانی انسان همین بس که ارزش خود را نداند.
نهج البلاغه: خطبه 103
به دور و بر خودت نگاه کن .آیا چیز بی ارزشی را پیدا می کنی؟هوای پاک را ببین که روی تو حساب کرده و اکسیژن حیات بخش خود را ارزانی شش هایت می کند تا همیشه با طراوت باشی.
به قلبت نگاه کن که روی تو حساب ویژه ای باز کرده و یک لحظه از تپش نمی افتدتا زنده بمانی. زمین برای تو ست که فضا و مکانش را در اختیارت قرار داده تا از آن بهره ببری.
زمان از آن توست و می توانی استفاده های زیادی از آن ببری. خورشید برای تو می تابد .گیاه برای تو می روید، میوه ها به عشق تو می رسند.شب برای تو می آید تا به آرامش برسی و روز با خوشحالی تو را در آغوش می گیرد تا در کنارش تلاش کنی و خیلی چیزها را یاد بگیری و برای دیگران مفید باشی.
راستی با این همه هدیه خداوند خودت را در کجا می بینی؟
در آینه قلبت،کردار و گفتار و رفتارت؟در پاسخ به این سوال چهار جوابی از بد تا عالی کدام را انتخاب می کنی؟چقدر برای خودت ارزش قایلی؟ چقدر خودت را دوست داری؟نکند خودت را یک جسم بیهوده بدانی؛ نکند به خودت بگویی که به هیچ دردی نمی خورم؛نکند با ناله بگویی که بودنم در این دنیا چه فایده دارد؛
نه ؛این حرف ها به تو نمی آید، چون تو هدیه خداوند در زمینی. اگر قدر خودت را بدانی و به ارزش خودت پی ببری، چشمه دانایی از قلبت می جوشد و گل دانش در ذهنت شکوفا می شود.
کمی به قدر و منزلت خودت بیندیش تا نشان نادانی بر پیشانیت حک نشود.برای دانا بودن همین کافی است که خودت را مفید بدانی و در نظر دیگران ارزشمند باشی.
منبع:پیشگامان