حل معماي هستي را نوك زبانم حس مي كنم. آنقدر كوچك است و آنقدر ساده كه حل جهاني از بي نهايت معماها را زنجيره وار در پي خود دارد.

آري، راز آفرينش را مي دانم. نوك زبانم هست. اتفاقاً بسيار ساده است. شايد بسيار هم مسخره باشد. اما هرقدر به مغزم فشار مي آورم بر زبانم نمي آيد. انگار كه روي نوك زبانم گير كرده است. فقط منتظر شليك يك گلوله در مغزم است. تا اين راز بر زبان جاري گردد!

گلوله در خان چرخيده است. هم اوست كه آمده نفسم را بگيرد. اينك راز هستي بر زبانم جاري شده است اما كسي را نمي بينم كه اين راز را بر او برملا سازم.