اگر افتد به دست من ،سر زلف سياه او

ببازم جان شيرين را،به يک ناز نگاه او

خرابم مي کند هر دم،مرا چاه زنخدانش

چو يوسف عاقبت روزي بيفتم من به چاه او

چه شبهائي که بيدارم به ياد لعل مي گونش

بر آيد در سحر گاهي، جمال همچو ماه او

نه تنها من شدم عاشق،که او هم ميل من دارد

تبسم هاي پنهانش ،نشان است و گواه او

صداي آه و فريادم ،اگر تا کهکشان پيچد

به گوش جان شنيدم من ،صداي او و آه او

تمام عمر شيرين را، اگر آواره اش باشم

همي ارزد به يک لحظه،که باشم در پناه او

ز راه خانه دلبر ،اگر جا مانده ام اما

خوش آن ساعت که بردارم،قدم بر عزم راه او

گدايان را چه بهتر از، نوازشهاي شاهانه

اميد مرحمت دارم، ز تاج و تخت شاه او