يكي از دوستان حرف قشنگي مي زد. مي گفت تا حالا شده سنگيني نگاه كسي رو روي خودت احساس كني، بدون اينكه اونو ببيني. مثلا سر كلاس نشستي و استاد رفته پشت سرت، ته كلاس. احساس مي كني كه استاد داره نگات مي كنه. خودت رو جمع و جور مي كني. ماها چون حضور امام غايب را باور نكرده ايم و نگاه ايشان را روي خودمان احساس نمي كنيم براي همين خودمان رو جمع و جور نمي كنيم و عين خيالمان هم نيست.
خدايا كمك كن اين حضور را باور و درك كنيم.
موفق باشيد./
