هر وقت خسته ام، خسته از آسمان و زمين و اين همه نگاه هاي غريبه و دل هاي بيگانه
وقتي دنيا با همه زيبايي و وسعتش برايم جهنمي تنگ و سوزان مي شود ، زماني که هر لحظه آرزوي هزار بار مردن را دارم ، تنها ...
تنها ياد تو ست که مرا آرام مي گرداند، حرف زدن براي تو ، نوشتن براي تو ، گريستن براي تو.
نمي دانم اين ديوار ها ي ضخيمي که به دور خويش کشيده ام ميگذارند صدايم به آسمان هفتم رسد يا همه چيز در اينجا محبوس مي گردد؟
تو خود مي داني که من با همه ي ادعايي که دارم جز يک نياز چيز ديگري نيستم، نياز بودن تو با آن مهرباني بي پايانت ، ودستاني که هميشه مرا نوازش مي کنند و اشک هاي فرو ريخته بر روي گونه هايم را مي سترند.
تو خود مي داني که من جز تو خالقي ندارم و در حق مخلوق جز خالق چه کسي رحم مي کند؟