خدايا اين بار با صداي بلند فرياد مي‌زنم و به همه مي‌گويم که من عاشقانه تو را مي‌ستايم و مي‌پرستم. همچون عشق يک پروانه به زيباترين گل هستي. همچون مهر بين دو درخت تازه شکفته و همچون بهار که بدون زنبور زرد، هيچ نمي‌توانست اين‌چنين زيبا و دل‌انگيز و شکوهمند باشد.

خدايا کمک کن. خدايا مي‌داني که من با نيت و قصدي پاک تو را مي‌ستايم. تو خود مي‌داني که من چگونه‌ام، چگونه ديوانه‌وار ديوانه‌ام.

خدايا اکنون که اين کلمات را با بعض مي‌نگارم، اميد خنده‌هاي سرخوشانه‌اي را در دل مي‌پرورانم. قهقهه‌هايي که مي‌خواهم تمام دنيا آنرا بشنوند و آنها نيز با من در اين شادکامي شريک شوند