اي زليخا دست از دامان يوسف باز کش
تا صبا پيراهنش را سوي کنعان آورد
آه اي نگــــار نــازنينـــــــم ! تشنــــــه‌ام. کـويــــر جانــــم خشکيــــده اســت.
تنهاي تنها قدم در راه نهاده‌ام تا در طلب باران رحمتت نمـاز استسقـاء بخوانم.
اي مهربانتر از همه ابرها ! برکوير تشنه دلم نمي‌باري؟
آب نمي‌خـواهـم. عشـق تـو را جرعـه جرعـه نـوشيـده‌ام.
اي يـــــــــــــــــار دل آرا ! جـــرعــه‌اي از لعــــل لبـــت بــــر مــن بنــوشـــان.
« انّا غير مهملين لمراعاتکم و لا ناسين لذکرکم ..... » خودت گفته‌اي نـه؟
ايــن غــريب سـرگشتــه جـز بـا زلال وصـل تـــو از تشنــــگي نخـواهـد رسـت.
« اي روشنـي دلـم ! لـب تشنـــه‌ام را دريــــاب. »
اللهم عجل لوليك الفرج
يا علي
