نيمه شعبان، مطلع خورشيد فروزان مهدى(عج) در ظلمت تاريخ است.

آن خورشيد پنهان، كعبه مقصود و قبله موعود امتهاست.

غيبت كبرى، دوره آزمايش است. تا منتظران راستين، از مدعيان انتظار، بازشناخته شوند و ملاك در اين بازشناسى، «شناخت تكليف» و عمل به وظيفه در عصر غيبت است.

مهدى(عج)، خورشيدى است كه در دل منتظران، اميد زيستن را همواره روشن و گرم نگاه مى‏دارد.

هيچ «حضور»، هم‏چون «غيبت» او، لحظه لحظه زمان و تاريخ را نياكنده است.

حاضرترين حاضران به گرد پاى «حضور غايبانه»اش نمى‏رسند.

او معناى حضور در غيبت است،

مفهوم غيبت حاضر است،

مجمع غيب و شهود است.

او «وارث» دين محمد و خط سرخ شهادت است،

او «قائم» است، ايستاده و استوار و پابرجا، تا جهانى را به قيام حق‏طلبانه وا دارد.

او «منتقم» است، خونخواه حادثه كربلا و انتقام گيرنده خون شهيدان و خون سيدالشهدا.

هم هادى است، هم مهدى.

راه‏شناسى خبير و راهبانى است بصير و راهنمايى است مطمئن و دلسوز.

او «صاحب الزمان» و «صاحب الامر» است.

زمين و زمان، امر و فرمان، جان و جهان در اختيار اوست.

سلام بر مهدى،

انتظار سبز دوران‌ها!

آرمان مجسم عدالتخواهان،

چلچراغ روشن شبستان تاريخ،

روشنگر زمين و زمان،

مرد برگزيده اعصار

ذخيره جاويدان الهى

و...نويد بخش صبح، در شب انتظار.