ای زلیخا دست از دامان یوسف باز کش
تا صبا پیراهنش را سوی کنعان آورد
آه ای نگــــار نــازنینـــــــم ! تشنــــــه‌ام. کـویــــر جانــــم خشکیــــده اســت.
تنهای تنها قدم در راه نهاده‌ام تا در طلب باران رحمتت نمـاز استسقـاء بخوانم.
ای مهربانتر از همه ابرها ! برکویر تشنه دلم نمی‌باری؟
آب نمی‌خـواهـم. عشـق تـو را جرعـه جرعـه نـوشیـده‌ام.
ای یـــــــــــــــــار دل آرا ! جـــرعــه‌ای از لعــــل لبـــت بــــر مــن بنــوشـــان.
« انّا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم ..... » خودت گفته‌ای نـه؟
ایــن غــریب سـرگشتــه جـز بـا زلال وصـل تـــو از تشنــــگی نخـواهـد رسـت.
« ای روشنـی دلـم ! لـب تشنـــه‌ام را دریــــاب. »