نکند مهد دلم باز نیایی مهدی
جمع? دیگرم آید تو نیایی مهدی
مهدی جان!
نکند چشمانی را که گنبد فیروزه ای جمکران را در خود قاب کرده بگریانی، نکند خسته شوی و از من بگریزی، نکند در راه آمدنت برخوری به من و لبخند هاشمیت محو شود.، نکند دلی را که با عشق تو انس گرفته بشکنی.
نکند رهایم کنی تا زنگار غفلت بر دلم بنشیند و انبوه گناه در چشمانم خانه کند، نکند چشمانم را از ریزش اشک در فراقت محروم کنی، که اگر چشمم در فراق تو نگرید مرا با دیده چکار؟
نکند روز محشر که همه ایستاده اند و من سر می کشم و با چشمانم تو را می جویم، از کنارم رد شوی و به من نگاه نکنی، یا تیغ نگاهت چنان بر من افتد که از ترس، پشت دیگران مخفی شوم.
نکند آن دم که بر پل صراط پایم می لغزد و می افتم و با التماس فریاد می زنم «یا مهدی» دستم را نگیری. نکند مرا که سهمم از تو سوختن و ساختن بود رها کنی تا در آتش دوزخ بسوزم.
نکند تو که مای? امان اهل آسمان و زمینی امان نام? مرا امضا نکنی که من بپسندی یا نپسندی روز محشر چشم به راه توأم و منتظر امان نامه ات ای موعود من